cadu

is. <fars.>

1. Sehr, sehrbazlıq. <Xanpəri:> <Dərvişin> cadusunda mən bir hikmət görmüşəm ki, əgər istəsə, bu saatda məni qocamdan boşadar. M. F. A.. <Xırda xanım:> Ağa dərviş, deyirlər siz cadu ilə möcüzələr görsədirsiz, doğrudurmu? N. V.. Məmmədsadıq kişi caduya, fala, falçıya inanan deyildi. B. Bayramov. Cadu eləmək, caduya salmaq – bax cadulamaq. <Xala Yunusa:> <Yaqutun anasının> ağzı qurusun, sənə qarğış edirdi. Deyir, qızımı caduya salıbdır. Ə. M..

2. Obrazlı təşbehlərdə: valehedici, füsunkar mənasında. Cadu baxışlar. Cadu tellər. – Atdı müjgan oxun, keçdi sinəmdən; Cadu qəmzələri canıma düşdü. A. Ə.. Bir şux qıya baxdı, huş aldı sərdən; O cadu gözlərdə bir cadu gördüm. Aşıq Dilqəm. Bir qızım var ki, bu cahan canı; Gözləri məst, qəmzəsi cadu. S. Ə. Ş..